مشخصات سقف گرین وافل و روش اجرای آن

مشخصات سقف گرین وافل و روش اجرای آن

سقف گرین وافل نوع دیگری از سقف‌های سازه‌ای است که برای پوشاندن قسمت زیادی از سقف با بارگذاری کمتر‌ اجرا می‌شوند.
مشخصات کلی قالب سقف گرین وافل و روش اجرا:
این قالب به عنوان یک قالب غیر ماندگار سقف محسوب می‌شود. یعنی‌ پس از بتن ریزی سقف، از بتن جدا شده و از آن در سقف‌های بعدی یا پروژه‌های بعدی استفاده می‌شود.‌‌‌‌ این قالب‌ها پس از اتمام عمر مفید، قابل بازیافت است. با این خصوصیت‌، تمامی بلوک‌های سقفی را می‌توان از ساختمان حذف کرد.‌ استفاده از این سیستم علاوه بر حفظ منابع به استحکام‌، سبک سازی و ایمنی بیشتر ساختمان در زمان وقوع زلزله کمک خواهد کرد. با توجه به شکل قالب، تمامی تیرچه‌های پیش ساخته به همراه مشکلات نصب آنها، در این سیستم سقف حذف می‌شود.‌ همچنین به دلیل استحکام قالب هنگام اجرای سقف، عوامل اجرایی به راحتی می‌توانند بر روی آن تردد داشته باشند. از خصوصیات دیگر این نوع سقف، اجرای آسان آن است.
هدف اصلی: هدف اصلی صنعتی سازی سقف‌های بتنی، کاهش وزن و هزینه، حفظ محیط زیست‌، افزایش ایمنی و مقاومت در برابر زلزله و آتش سوزی‌، کاهش مصرف سوخت و مواد اولیه، افزایش عمر سازه‌ها، کنترل کیفیت اجرا، افزایش سرعت است. در صنعتی سازی مرحله ساخت، تولید و حمل هر نوع تیرچه و بلوک حذف می‌شود.
شکل و نمونه قالب سقف وافل: قالب سقف از جنس پلاستیک کامپوزیت تهیه شده که بسیار سبک است. سطح صیقلی آن باعث می‌شود نمای بتن به صورت اکسپوز (نمایان) مورد استفاده قرار گیرد. قالب‌ها با ابعاد طول ۵۰ سانتیمتر‌، عرض ۶۰ سانتیمتر و ارتفاع ۲۵ سانتیمتر طراحی شده است.
روش‌های زیرسازی سقف: زیر سازی این نوع سقف تقریباً شبیه سقف‌های تیرچه بلوک بوده و می‌توان برای آن از لوازم معمول موجود در کارگاه‌های ساختمانی از قبیل چوب و چهار تراش‌، قوطی فلزی‌، لوله داربست و … استفاده کرد.
اجرای درجای تیرچه: به دلیل طراحی خاص قالب، تیرچه به صورت درجا اجرا می‌شود. با این روش تمامی مشکلات ساخت تیرچه و حمل آن نیز حذف می‌شود. با توجه به عدم محدودیت در طراحی تیرچه، با این روش می‌توان تیرچه‌های دوبل را حذف کرد. ‌ این امر سبب می‌شود به دلیل کاهش وزن بتن، وزن سقف تا ۷۹ کیلوگرم بر متر مربع کاهش یابد. در افزایش جان تیرچه به هر مقدار (مثلاً ۱۲ سانتیمتر) در سقف گرین وافل قابل اعمال است.‌ این امر به سبک سازی سازه کمک زیادی خواهد کرد. از محاسن دیگر اجرای تیرچه درجا، عدم نیاز به جابجایی خاموت در تیرهای اصلی هنگام بستن آرماتور تیرچه است. در ا‌جرای تیرچه درجا پیوستگی بتن و صلبیت سقف به خوبی رعایت می‌شود.‌ این امر موجب کاهش لرزش سقف در زمان بهره‌برداری می‌شود. همچنین‌ نظارت و کنترل دقیق بر سایز آرماتور و آرایش آن تا زمان قبل از بتن ریزی انجام می‌گیرد.

 

ژئوگرید چیست

ژئوگرید چیست

ژئوگریدها به عنوان تقویت کننده های مناسب مورد استفاده قرار می گیرند زیرا آنها دارای مقاومت کششی بالا و قفل شدگی قابل توجهی با خاک ها هستند.
ژئوگرید در واقع مجموعه ای از نوارهای پلیمری متصل به یکدیگر می باشد که به شکل شبکه در کنار یکدیگر قرار گرفته اند. در میان نوارهای شبکه ژئوگرید فضای خالی با ابعاد مناسب جهت افزایش تأثیر احاطه کردن خاک، سنگ و سایر مصالح ژئوتکنیکی تعبیه شده است. بنابراین ژئوگریدها شبکه های پلیمری مشبکی هستند که در میان آنها فضاهای خالی با ابعاد مختلف که چشمه نامیده می شوند وجود دارد.
 

آشنایی با سیستم های نوین دیوارهای حایل

آشنایی با سیستم های نوین دیوارهای حایل

پایداری دیوارهای وزنی در مقابل واژگونی به واسطه وزنشان است. پایداری دیوارهای طره‌ای بتن آرمه در مقابل واژگونی به واسطه وزن خاکریز بر دال پاشنه دیوار و مقاومت داخلی آنها به واسطه وجود آرماتورها و بتن تأمین می‌شود.
مقاومت دیوارهای مهار شده در مقابل نیروهای جانبی به واسطه میل مهاریهایی است که یک یا چند نقطه سازه دیوار را به خاک پشت آن مهار می‌کنند.
سیستم‌های جایگزین دیوار حایل:
دیوارهای حایل از نوع وزنی و طره‌ای بیشترین کاربرد را در موارد عمومی دارند و اغلب به شیوه بتن‌ریزی درجا اجرا می‌شوند. لیکن امروزه تعدادی از سیستم‌های تقویت خاک یا حایل‌های انعطاف پذیر بتنی (خاک مسلح) به دلیل عملکرد مناسب و هزینه پایین به جایگزین مناسبی برای دیوارهای حایل وزنی و طره‌ای بدل گشته‌اند. به طور کلی انواع مختلفی از سیستم‌های حایل و جایگزین حایل‌های سنتی وجود دارد که هدف فراهم نمودن کلیه راهکارهای طرح و اجرای آنها نیست، بلکه روند طرح و اجرا عموماً از جانب کارخانجات سازنده ارائه می‌شود. و انتخاب هر سیستم نیز بر پایه ملاحظات فنی و اقتصادی صورت می‌گیرد.
سیستم‌های خاک مسلح: خاک مسلح عبارت از مهار و یکپارچه نمودن اجزای دیوار به خاک پشت آن به وسیله تسمه‌های فولادی یا شبکه‌های پلیمر شامل ژئوگرید و ژئوتکستایل است. در این حالت دیوار تبدیل به غشای نازکی می‌شود و شبکه‌های فولادی و پلیمر مسلح کننده، خاک را تبدیل به یک توده خود ایستا می‌نمایند. خاک مسلح در واقع یک نوع مصالح مرکب متشکل از خاک و مصالح مسلح کننده است که کیفیت خاک موجود را بهبود می‌بخشند. این مواد معمولاً به شکل نوار، شبکه، میله، الیاف‌ یا ورقه‌هایی هستند که نقش اصلی آنها تأمین مقاومت کششی لازم برای خاک به مقداری بیش از مقاومت کششی خاک تنها است.
مزایا و معایب خاک مسلح: مزایا و معایب سیستم خاک مسلح به شرح زیر هستند:
 

نمای کرتین وال

نمای کرتین وال – نمای لامل

نمای لامل، یا همان نمای کرتین وال ؛ یکی از سیستم های نمای مدرن ساختمانی بوده که ساختاری خود ایستا داشته، به این معنا که وزن بالای شیشه ، بر روی سازه کرتین وال یا همان لامل ها و شاسی کشی های مربوطه سنگینی می کند و هیچ بار مرده ای حاصل از وزن شیشه ها و بار انرژی های حاصل از باد ، طوفان و … که متوجه پوسته خارجی (نما) می باشد، متوجه خود ساختمان نخواهد بود. به اصطلاح سیستم نمای لامل یک سازه مجزا محسوب می شود.

نمای کرتین وال curtainwall یکی از انواع نماهای شیشه ای ساختمان با سیستم پوشش با سازه خود ایستا است . در واقع نمای کرتین وال بهترین نمای شیشه ای ساختمان به لحاظ مسائل سازه در ارتفاع محسوب می شود. این نوع نما معمولا از مصالح سبک بویژه ترکیب آلومینیوم و شیشه ساخته می شود.
 

اجرای سیستم تیلت آپ

سیستم اجرای تیلت آپ

در این روش ساخت اعضای دیواری باربر بتنی، سازه ساختمان را تشکیل می‌دهند. در این روش دیوار‌ها در محل اجرای پروژه، به صورت افقی بتن‌ریزی می‌شوند و پس از عمل‌آوری بتن، قطعه را با کمک جرثقیل در محل خود نصب می‌کنند. از روش اجرای تیلت آپ اغلب برای اجرای ساختمان‌هایی با کاربری انباری، تجاری (مراکز خرید) و اداری که در آن‌ها سرعت اجرا و مسائل اقتصادی اهمیت دارد، استفاده می‌شود. این روش، عمدتاً برای ساخت ساختمان‌های کوتاه مرتبه حداکثر تا چهار طبقه به کار می‌رود. اگرچه اکثر ساختمان‌های ساخته شده با این روش یک یا دو طبقه هستند و تعداد معدودی ساختمان بیش از چهار طبقه نیز به این روش ساخته شده‌اند.

تاریخچه سیستم تیلت آپ
روش تیلت آپ در اوایل قرن بیستم ابداع شد و اوج شکوفایی آن، حوالی نیمه قرن بیستم، پس از جنگ جهانی دوم بود، که نیاز شدیدی به اجرای سریع ساختمان وجود داشت. ایده اصلی ساخت دیوار به صورت افقی بر روی زمین و بلند کردن آن به حالت قائم به عنوان عضوی از ساختمان ایده تازه‌ای نیست. اسناد موجود حاکی از آن است که این روش در رم باستان و خاورمیانه مورد استفاده قرار می‌گرفته است. ساکنان ایالات متحده آمریکا در ابتدای قرن نوزدهم میلادی با ساخت دیوار‌های چوبی بر روی زمین و برپا کردن آن‌ها به حالت قائم، خانه‌ها و انبار‌های خود را می‌ساخته‌اند. در اوایل قرن بیستم میلادی، این روش برای دیوار‌های بتن مسلح پیش ساخته مورد استفاده قرار می‌گرفت. کلنل رابرت آیکن، به عنوان اولین سازنده این سیستم، تعداد زیادی از سازه‌ها را به این روش در بین سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ در ایالت ایلینوی و اوهایو با استفاده از یک قالب به عرض ۲۳ متر و ارتفاع ۲/۸ متر ساخت. کلیسای یادبود زیون (صهیون) در ایلینوی نیز که در سال ۱۹۱۰ به این شیوه ساخته شده است، تاکنون پابرجاست. با این حال، استفاده از روش فوق تا پایان جنگ جهانی دوم مقبولیت چندانی در بین مجریان ساختمان پیدا نکرد. از ۱۹۵۰ میلادی با ظهور جرثقیل‌های متحرک و بتن آماده، استفاده از این روش شتابی روز افزون به خود گرفت. هم اکنون سالیانه حدود ۷۰۰۰ ساختمان در بیش از ۱۰۰ کشور جهان به این روش ساخته می‌شوند. استفاده از روش تیلت آپ در ایالات متحده، استرالیا و نیوزیلند متداول بوده است. این شیوه اجرا، در سال‌های اخیر در انگلستان و ایرلند نیز رایج شده است.